کاهش استرس با شبیه سازی موقعیت ها در واقعیت مجازی و واقعیت افزوده
انجمن پارسیان: محققان «دانشگاه کارنگی ملون» برای کاهش فشار شرکت کنندگان، آنها را در موقعیت های شبیه سازی شده استرس زا قرار دادند تا با بهره گیری از هدست های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده بر استرس خود غلبه کنند.
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از ایسنا، موقعیت های روزمره مانند ارائه دادن یک پروژه مهم، شرکت کردن در یک مهمانی پر از غریبه یا رویارویی با شریک زندگی گاهی اوقات مانند یک استرس بزرگ به نظر می رسند. صحبت کردن با یک دوست یا یک درمانگر می تواند کمک کننده باشد، اما روش های دیگری هم در راه هستند.
به نقل از مدیکال اکسپرس، پروژه جدید محققان «دانشگاه کارنگی ملون»(CMU) به این مساله می پردازد که آیا واقعیت مجازی و واقعیت افزوده می توانند با شبیه سازی موقعیت های استرس زا، به افراد در تمرین راهبردهای کاهش فشار کمک کنند یا خیر. این یک چرخش مدرن در برخورد درمانی است. کاربران می توانند با زدن عینک واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، چیزی را تمرین کنند که می خواهند با مخاطب دیجیتال بیان کنند.
محققان فناوری شبیه سازی استرس خودرا روی یک گروه ۱۹ نفره از شرکت کنندگان آزمایش کردند و بیشتر شرکت کنندگان از این فنآوری استقبال کردند. «آنا فانگ»(Anna Fang)، سرپرست این پژوهش با اشاره به اپلیکیشن های مدیتیشن مختلفی که برای دانلود در دسترس هستند، اظهار داشت: واقعیت مجازی و واقعیت افزوده در ۱۰ تا ۲۰ سال گذشته، تأثیر بسیاری را بر حوزه سلامت و سلامت روان داشته اند.
فانگ دریافت که این اپلیکیشن ها بطور معمول کاربران را در یک محیط پاک سازی شده و ایزوله مانند جنگل یا ساحل مجازی قرار می دهند و نکات و تمرین های تنفسی را برای آرام کردن ارائه می کنند. این تکنیک، انتقال مهارت ها را به دنیای واقعی دشوار می سازد.
در آغاز، فانگ و گروهش روی سه سناریو تمرکز کردند که بنظر می رسد بیشترین استرس و اضطراب را در زندگی روزمره افراد ایجاد می کنند. این سه سناریو، سخنرانی در جمع، رویدادهای اجتماعی شلوغ و درگیری بین فردی بودند.
این گروه پژوهشی برای هر یک از سه سناریو، هشت نمونه اولیه با عناصر متفاوت ساختند که در مجموع ۲۴ نمونه اولیه را شامل می شد. نمونه های اولیه در واقعیت مجازی، واقعیت ترکیبی و واقعیت افزوده یا یک محیط مبتنی بر متن بدون نشانه های بصری ارائه شدند و درجات متفاوتی از تعامل را ارائه دادند. مخاطب مجازی می توانست در یک نمونه اولیه پاسخ دهد یا سؤال بپرسد و در یک نمونه دیگر ساکت بنشیند. در نمونه های اولیه تعاملی، آواتارها در واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده توانستند با بهره گیری از دیالوگ هایی که ازطریق یک مدل زبانی بزرگ طراحی شده بود، با کاربران گفت و گو کنند. همچنین، کاربران می توانستند دکمه ای را روی کنترل کننده فشار دهند تا در صورت نیاز به تمرین های تنفسی و مدیتیشن دسترسی داشته باشند و دستورالعمل ها به عنوان یک پنجره روی صفحه ظاهر می شدند.
فانگ و گروهش دریافتند که مردم بطور کلی دوست دارند از این فنآوری برای کسب آگاهی بیشتر درباره ی خود بهره گیرند. وی ادامه داد: آنها نوعی فناوری می خواستند که به آنها کمک نماید تا مهارت های خودکفایی را بیاموزند که احساس نمی کردند دارند.
شرکت کنندگان خاطرنشان کردند که ترجیح می دهند بتوانند تصمیم بگیرند که چه زمانی مدل زبانی بزرگ، راهنمایی را پیشنهاد کند. همچنین، آنها می خواستند هدست ها را به محلهای دیگری ببرند تا به آنها کمک کنند در محیط استرس زا غوطه ور شوند و آسان تر باشند. به عنوان مثال، یکی از شرکت کنندگان می خواست از هدست واقعیت افزوده در خانه خود استفاده نماید، برای اینکه برنامه ریزی می کرد تا در آنجا درباره ی موضوعی با شریک زندگی خود صحبت کند. تعدادی از شرکت کنندگان می خواستند روز پیش از سخنرانی در جمع به کلاس درس بروند تا جلوی آواتار تماشاگران تمرین کنند.
محققان قصد دارند در نسخه بعدی، آواتارها را ارتقاء دهند تا واقعی تر به نظر برسند و خاصیت های بیشتری را برای تبدیل متن به گفتار شامل شوند تا آواتارها بتوانند طبیعی تر با کاربران صحبت کنند.
منبع: انجمن پارسیان
این پست را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این پست