در صف های تزریق واكسن چه می گذرد؟
انجمن پارسیان: «تمام فحشایی که نشنیده بودیمو مدتی که واسه تزریق واکسن رفته بودیم، شنیدیم. یه پیرمرد اونجا بود که حالشم زیاد خوب نبود. باهاش برخورد خوبی نمی شد. حتی ماموری که اسم می نوشت عصبانی شد و فهرست اسما رو پاره کرد.» این، روایت همراهان یکی از سالمندان است که برای تزریق واکسن کرونا به یکی از مراکز واکسیناسیون مراجعه نموده است.
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از ایسنا، مدتی قبل فیلم هایی از نحوه واکسیناسیون کرونا و برخورد با سالمندان در صف های تزریق در شبکه های اجتماعی دست به دست شد که ناراحت کننده بود. این فیلم ها و برخوردها بار دیگر این واقعیت را آشکار کرد که در صورتیکه بارها از طرف مسئولان مطرح شده که جمعیت ایران به سمت پیری می رود اما هیچ برنامه ای برای تکریم سالمندان یا نحوه برخورد با آنان وجود ندارد و به جز تبلیغاتی محدود و گذرا، فرهنگ سازی خاصی دراین زمینه وجود ندارد. انگار موضوع تزریق واکسن و شرایط سخت این روزها، بیش از دیگران دارد بر زندگی سالمندان اثر می گذارد. در ادامه، گوشه ای از آنچه را در صف های تزریق واکسن کرونا می گذرد، می خوانید:
«ما برای تزریق دُز دوم واکسن، اول به «ایران مال» رفتیم که همه چی منظم و مرتب بود چون اونجا انتظامات داره و همه چیزو کنترل می کنن اما چون دُز اول رو اونجا نزده بودیم کارمون پیش نرفت و مجبور شدیم بریم مرزداران. اونجا کارت ملیا رو جمع می کردن و اسما رو به نوبت صدا می زدن. سایه بون یا جایی واسه نشستن در نظر نگرفته بودن و همه سالمندا یه گوشه ای که سایه بود جمع شده بودن. اونایی هم که خونوادگی اومده بودن تو ماشین نشسته بودن. ما مامانو ساعت ۸ بامداد بردیم و ساعت یک و نیم ظهر واکسن زد. فکرشو بکنین که تو این مدت بسیاری از سالمندا سرپا وایساده بودن و یه وقتایی از همدیگه کمک می گرفتن. مادر من پس از واکسن سه تا از زخم بستراش عمیق شد چون از ساعت هفت تا یک پس از ظهر نشسته بود. پوشک هم داشت و نم به زخماش نشت کرده بود. سالمند که مثل بچه نیست بتونی بری یه گوشه جاشو عوض کنی.»
این صحبت های همراه یکی از سالمندان است که به ایسنا می گوید: «می دونین؟ آروم کردن سالمند کار آسونی نیست. بحثِ فرهنگ منزلته و به نظرم باید این مساله رو آموزش داد. بیشتر جمعیت کشور ما پیر و سالمندن و بارها هم اعلام کردن که جمعیت ما داره به سمت پیری میره. پس چه موقع می خوان یه فکری به حالشون کنن؟ سالمندای کشور ما همش در معرض کلاهبرداری ان و وقتی ما در این زمینه فرهنگ سازی یا کار روانشناسی نمی نماییم، آدمای کاربلدی هستن که از این مساله سوءاستفاده می کنن. اگه امکانات نباشه سالمندا پیش از مردنشون مردن. ارتباط با سالمندا حوصله زیادی می خواد و این مساله رو باید آموزش داد.»
به چند مرکز واکسیناسیون سر می زنم.
مرکز بهداشت شرق تهران
ساعت یک ربع به ۱۰ است و شماره ۴۰۰ را بلند صدا می زند تا داخل برود و واکسنش را تزریق کند. ماموری که شماره ها را صدا می زند از حاضران می خواهد صبور باشند: «تمام اتاقا پُرن. یکم صبر کنین نوبت شما هم می رسه».
سالمندی که واکسنش را تزریق کرده است بیرون می آید روی یک صندلی می نشیند. پنبه روی بازویش را فشار می دهد و زیر لب می گوید: «مردم همه پیر شدن، بیچاره شدن». ۸۵ ساله است. از هشت بامداد آمده است: «اصلا جای پارک ماشین نیس و به سختی یه جایی رو پیدا کردیم. حالا دخترم رفت ماشینشو بیاره و من اینجا نشستم تا بیاد. می بینی دم پیری چه اسیر شدیم؟»
- شما برای مادرت اومدی دنبال واکسن؟
- نه.
دخترش صدایش می کند. خداحافظی می کند و می رود.
جلوی درِ ورودی چند کاغذ چسبانده اند که با ماژیک های رنگی توضیحاتی نوشته است: «به هیچ عنوان زودتر از ساعت ۶ بامداد تجمع نکنید»، «در این محل واکسن دُز دوم فقط برای کسانی تزریق می شود که دُز قبلی خودرا در همین مرکز تزریق کرده اند».
داخل حیاط مرکز بهداشت را صندلی چیده اند و سایه بان هم گذاشته اند. ورودی مرکز را با میله هایی محدود کرده اند و یک راه کوچک را برای عبور و مرور باز گذاشته اند. زنی که واکسن زده بیرون می آید و دنبال راهی برای خروج می گردد و زیر لب غر می زند: «چرا راهو اینجوری کردین؟ خب بازش کنین مردم بتونن رد شن.» چند مامور با کاوری که با خط درشت رویش نوشته «امداد بسیج»، مراجعه کنندگان را راهنمایی می کنند. یکی از آنها جلوی در نشسته است و از تازه واردان می خواهد برگه ای که نشان میدهد دُز اول را تزریق کرده اند تحویل دهند و نوبت بگیرند. آنانی که توانایی راه رفتن ندارند داخل ماشین می نشینند و زنی با روپوش سفید، ماسک روی صورت و دستکش، یک کیسه یخ دستش می گیرد و با یک سرنگ می رود تا واکسن را در ماشین تزریق کند. آنانی هم که توانایی راه رفتن دارند به داخل مرکز بهداشت می آیند تا کارشان صورت گیرد.
تمام اتاق های مرکز پر از مراجعه کننده است. یک مامور پلیس چرخی در اتاق ها می زند و روی صندلی ای می نشیند و با چشمانش فضا را رصد می کند. زنی که واکسنش را زده از اتاق بیرون می آید و زیر لب می گوید: «آخر عمری چه گرفتاری شدیم.» روی صندلی می نشیند و با مرد سالخورده کنار دستش هم کلام می شود. مرد از اوضاع اقتصادی و تورم و گرانی می گوید و زن هم سرش را به نشانه تایید و تاسف تکان می دهد و می گوید «این چه مصیبتی بود که سرمون اومد؟»
دختر جوانی همراه یک خانم سالخورده که دستش را گرفته وارد می شود و به یکی از اتاق ها مراجعه می کند. زن را روی صندلی می نشاند و مدارکش را می دهد و کمکش می کند که آستینش را بالا بزند. به زنی که مسئول تزریق است نگاه می کند: «واکسنی که می زنید کجاییه؟»
- سینوفارم چین
مسئول تزریق در سکوت کارش را انجام می دهد و توضیحات پس از تزریق را می دهد. سراغ ماموری که جلوی در نشسته می روم: «باید برای تزریق دُز اول چه مدارکی بیاریم؟»
- فعلا دُز اول وجود نداره. هفته دیگه سر بزن. اگه شروع بشه که باز بُکش بُکش میشه.
مردی سالخورده وارد می شود و برگه تزریق دُز اولش نشان می دهد، شماره می گیرد و وارد صفی می شود که حالا کوتاه شده. در حیاط مرکز بهداشت چند نفری کنار هم نشسته اند و از قدیم ها، ارزانی و احترام به یکدیگر می گویند: « قدیم بود که احترام میذاشتن. الان خبری نیس. حالا جوابمونم به زور میدن».
حسینیه ارشاد
ساعت حدود ۷ بامداد است و سالمندان پشت داربست هایی که در پیاده رو علم کرده اند صف کشیده اند. مردی پشت میله ها و داخل حسینیه ایستاده است و مردم هم بیرون از حسینیه در پیاده رو جمع شده اند و موبایل هایشان را به مرد نشان می دهند. مرد چند بار اعلام می کند: «واسه اونایی که پیامک ندارن واکسن نمی زنیم».
برخی از سالمندان تنها آمده اند و برخی دیگر همراه فرزندانشان. سالمندان گوشه ای می نشینند و فرزندانشان می روند تا از چند و چون ماجرا خبردار شوند. برخی داخل ماشین نشسته اند و واکر یا ویلچرشان را صندوق عقب جا کرده اند و منتظرند تا نوبتشان برسد. بعضی کلافه، محدوده تزریق واکسن را بالا و پایین می کنند، با خود حرف می زنند و سرشان را تکان می دهند. به یکدیگر نگاه می کنند و می گویند: «عجب گرفتاری شدیم».
جلوی درِ ورودی بنری نصب شده که رویش نوشته: «واکسیناسیون فاز دوم از تاریخ ۹/ ۴/ ۱۴۰۰ و بوسیله پیامک انجام می شود.» برخی از ساعت ۷ و بعضی دیگر از ساعت ۵ بامداد آمده اند. واکسیناسیون از ساعت ۹ بامداد آغاز می شود. هر چه به ساعت مورد نظر نزدیک می شویم صف هم طولانی تر و به جمعیت اضافه می شود.
بعد از این که پیامک دریافت دُز دوم را گرفته برای تزریق آمده است. از این که دُز اول را بدون دردسر زده احساس رضایت می کند: «وقتی واسه دز اول اومدم خیلی خلوت بود. واکسنمو زدم و رفتم خونه. الانم واسه دز دوم اومدم.»
برخی هم از بدون برنامه بودن تزریق واکسن گلایه دارند: «وضعیتو که می بینین. هیچی مشخص نیس. از ساعت ۵ بامداد اینجا نشستم و اصلا مشخص نیست می خوان چطوری صدامون کنن».
هر کدام برای خودشان کاره ای بوده اند؛ یکی مهندس معمار و دیگری معلم که پس از سال ها کار بازنشسته شده اند و دنبال زندگی آرامند. جدا از این، همه آنها یک انسان هستند: «میدونی دخترم؟ آدم تو پیری به پوچی می رسه. همش احساس ضعف می کنه و دلش می خواد یه گوشه بشینه یا بخوابه. دُز اول رو جماران زدم که بیشتر از پنج دقیقه هم طول نکشید اما وقتی برای دز دوم رفتم، پشت یه صف طولانی وایسادم و هیشکی جوابمو نمی داد. پس از کلی علافی یکیشون گفت چندتا فهرست از جاهای مختلف اومده. اسممونو نوشتن و اومدیم خونه تا برام پیامک اومد. نوشته بودن بیام حسینیه ارشاد. حالا هم اومدم اینجا ببینم چی میشه. خودتون می بینین که چه خبره دیگه. اصلا مشخص نیست می خوان چیکار کنن.» بعد رو می کند به پسرش: «اینجا تا ظهر علافی داره. تو برو.» پسر هم اصرار می کند بماند تا با هم بروند.
دُز اول را مسجد طالقانی زده است: «۵ بامداد رفتم و نوبت گرفتم و تزریق انجام شد. واسه دز دوم پیام دادن که باید برید حسینیه ارشاد. شما می دونی تزریق واکسنو چه ساعتی شروع می کنن؟»
دو نفر با یک جعبه پر از یخ و واکسن از راه می رسند. جنب و جوش بیشتر می شود و نگاه همه به همان دو نفر و واکسن هاست. می کوشند به سمت دری بروند که جعبه را از آن داخل می برند. صف به هم می ریزد و بلبشو می شود. ماموری که پیامک ها را چک می کرد و اسم ها را در فهرست می نوشت، میکروفن به دست می گیرد و از همه مراجعه کنندگان می خواهد در حیاط حسینیه ارشاد جمع شوند. همه به سمت در هجوم می برند. یکی از سالمندان داد می زند: «گول خوردیم. از این در باید بریم». همه دغدغه این را دارند که نخستین یا دومین نفری باشند که واکسن می زنند. می ترسند واکسن تمام شود و جا بمانند. از هر طرف صدایی بلند می شود که می گوید: «من از ساعت ۵ اینجام. باید زودتر بزنم»، «منی که از ساعت ۶ اینجام پس کی باید بزنم؟»
وقتی همه به در هجوم می برند تا داخل حیاط شوند، او با خونسردی نشسته است. صدایش می زنم. متوجه نمی گردد. برایش دست تکان می دهم. سرش را بالا می آورد: «باید برید داخل». سمعکش را در می آورد و به گوشش می زند: «دخترم متوجه نشدم چی می گی.»
- میگن باید برین تو حیاط بشینین
- فکر نکنم حالا حالاها نوبت من بشه. من تازه اومدم.
قامت خمیده اش را خم تر می کند و از زیر داربست ها رد می شود و پله ها را به سختی بالا می رود تا خودش را از دری که باز است به محل تزریق واکسن برساند. مسئولی که اسم ها را می خواند خواهش می کند همه صبور باشند تا نوبتشان برسد. طبق لیستی که دارد اسم ده نفر را می خواند. همه بلند می شوند و مسئول صدایش را بلندتر می کند: «صبر کنید نوبت همه میرسه. به جهت اینکه داخل شلوغ نشه من ده نفر ده نفر اسم می خونم.»
داخل حسینیه شلوغ است. عده ای روی صندلی نشسته اند و عده ای دیگر ایستاده اند تا واکسنشان تزریق شود. آنانی هم که سالمندشان در ماشین نشسته است سُرنگ پر از واکسن را دستشان می گیرند و دنبال ماموری که تزریق را انجام می دهد راه می افتند تا نوبتشان شود و تزریق را انجام دهند. پس از آن که کارشان راه می افتد کلی تشکر می کنند و با لبخندی که به لب دارند سوار ماشینشان می شوند و راه را برای نفر بعدی باز می کنند.
منبع: انجمن پارسیان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب